Mijn dochter Bonnie (43) en haar man Dennis (40) zijn met mijn kleinkinderen Aaron (10) en Lianne (9) op wereldreis met hun zeilschip Enna, en zeilen een rondje Atlantische Oceaan. Ze blijven ruim een jaar weg. Dat je met een schip altijd moet blijven opletten, wordt duidelijk met dit verhaal.

Door Ruth Wilmans

Op het land heb je wegen en snelwegen, waar je vaak aanschuift met veel drukte. De zee of de oceaan lijkt daarnaast zo leeg. Je kunt je schip toch op automatische piloot zetten? Heerlijk gemakkelijk toch? Maar dat je toch altijd moet blijven opletten blijkt uit het volgende voorval. Ik spreek Bonnie toevallig net een paar uur nadat het gebeurd is. Als moeder zie je meteen dat er iets aan schort, wat zal het zijn? Een strak gezicht, een beetje bleek?

Op het rif

Bonnie vertelt; “op onze route langs de zuidkust van Antigua varen we vlak langs een groot rif wat onder water ligt. Op de zeekaart is het rif duidelijk aangegeven. Plotseling zie ik vanaf stuurboord een fel gekleurde zeilboot aankomen. Hij gaat vrij dicht voor me langs kruisen en zal ook nog overstag moeten (draaien) om het rif te vermijden, waar hij recht op af vaart. Dus ik wijzig een beetje koers om hem ruimte te geven. Gespannen kijk ik naar de boot. Nu zullen ze toch wel over stag gaan? Maar er gebeurt niets aan boord en voor mijn ogen zie ik het jacht met volle snelheid op de rots van het rif tot stilstand komen.

Helpen

Dat moet een flinke klap veroorzaakt hebben. De boot gaat ook meteen erg schuin, het is pijnlijk om te zien hoe hij op zijn kant over het rif heen schuift. Natuurlijk gaan we helpen. We draaien de Enna richting het rif en laten meteen het rubber bootje Tiki te water. Dat is best een uitdaging, als Enna ligt te stampen op de grote golven. Dennis springt in de Tiki, haalt Sander van de Javelin (een bevriend schip wat die dag meevaart) op en samen varen ze richting de ongelukkige boot die muurvast op de rotsen ligt. Voor ons drieën is het wachten. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Een boot blijft helaas niet op een plek liggen als je niets doet. De Enna drijft af door golven, wind en zeestroming. Dus het volgende uur vaart Aaron de Enna op en neer langs het rif, terwijl ik naar de communicatie over de marifoon luister en mijn bijdrage geef.

In shock

De communicatie met de bemanning van het gestrande schip is moeilijk. Op het moment van crashen bleek niemand aan dek te zijn geweest. Ze zijn alle drie in shock, en het is onduidelijk of iemand gewond is, of dat het schip lek geslagen is en water maakt. Na enig overleg proberen de mannen met Tiki hard aan een lijn te trekken die bovenaan de mast vast zit, om zo de boot nog schuiner te trekken. Misschien komt de kiel dan los. Maar helaas het helpt allemaal niets. Na een uur arriveert de kustwacht en die neemt het gelukkig over van ons. Nog natrillend van de spanning zijn we toen verder gevaren.”

Wacht houden

Dennis vertelt later: “ook Lianne en Aaron waren erg geschrokken. We hebben het allemaal met hen besproken. Het was een goed moment om uit te leggen, waarom er bij ons terwijl we varen, en ook al staat de Enna op automatische piloot, altijd iemand buiten aan dek is die oplet. En waarom er ‘s nachts ook altijd iemand de wacht houdt en dan een wekker zet, die om de twintig minuten afgaat. Stel dat je in slaap valt in het holst van de nacht, dan wordt je toch weer wakker.”

Uitpuffen

Het duurt even voordat je de schrik weer uit je lijf hebt. Als de Enna aankomt in English Harbour, drinken ze samen een drankje en eten bananencake om een beetje tot rust te komen. De baai waar ze nu liggen is prachtig. En nog leuker, de Bojabe (hun Engelse vrienden) liggen hier. Dus Lianne is helemaal happy, want daar vaart haar vriendin Alana op. Nu kunnen ze samen weer een paar dagen snorkelen en op het strand spelen. Bonnie gebruikt de volgende dagen om heerlijk te wandelen naar mooie uitzichten. Daarmee laat je ook de stress wegstromen.