Mijn dochter Bonnie (43) en haar man Dennis (40) zijn met mijn kleinkinderen Aaron (10) en Lianne (9) op wereldreis met hun zeilschip Enna, en zeilen een rondje Atlantische Oceaan. Ze blijven ruim een jaar weg. Ik vraag; wat neem je mee terug naar Nederland? Bonnie vertelt.

Door Ruth Wilmans

Prioriteiten

“Het Caribisch gevoel is een layback leven, ontspannen, niet haasten, maar in het moment leven. Eigenlijk vind je dit op alle eilanden. ‘Morgen is er weer een dag’, ervaar ik bij de bevolking. Zoals bij de gids die ons de rivier op voert, of de taxichauffeur die ons het eiland laat zien Er gaat wel eens iets mis, maar ze laten zich niet opjutten, ze blijven rustig. Maar het komt wel voor elkaar. Als er een hele rij zit te wachten en het gaat niet zo vlot, dan laten ze zich niet opjagen. Ze zijn gewoon rustig bezig met wat ze aan het doen zijn. Wij worden daar heel zenuwachtig of gefrustreerd door; dat hebben zij helemaal niet. Ze hebben geen ambitie om ‘het vandaag af te krijgen’, tot grote frustratie van westerlingen. Kunnen ze efficiënter, en veel meer doen op een dag? Ja vast wel! Maar hun prioriteiten liggen anders.

Over tijd

Ik ontmoette mensen die veel passie hebben voor hun werk maar het op het gemak goed doen. En soms alleen omdat het geld opbrengt; ieder heeft zijn eigen drijfveer. Maar het ‘moeten presteren’, daar zijn ze niet mee bezig. Het aantal burn-outs in de Cariben lijkt me niet erg hoog. Ik heb vijf man een kleine bar zien runnen met drie gasten. Soms schonk de ene een drankje in en soms de ander, de derde deed dan wel de betalingen. Er wordt veel gezeten, en gepraat met elkaar. In de eilanden onder westers bestuur zoals Martinique, gaat het dan ineens over tijd; ‘Ik kan niet want het is mijn vrije dag’. Of ‘ik start pas om dat uur.’ Als je in de minder westerse eilanden op straat gaat, is er altijd wel een taxichaffeur aan het werk. Het gaat daar niet om uren, maar of ik voor vandaag genoeg heb gewerkt. Ze houden zich zeker aan afspraken. Als er iets gedaan moet worden gebeurt het ook, misschien iets later. Ze leggen eer in hun werk. Ik vind dat heel fijn!

Leven naar je essenties

Wat ik hiervan meeneem, is dat als je wereld kleiner is, zoals op de boot, je leven over de essenties gaat, zoals eten en drinken en praten met je familie. Dàt zijn de belangrijkste dingen in het leven. Dat hele stressen is een idee van een westerse maatschappij wat niet perse moet. Ik ben als ik terug ben, niet meer van plan in de rat race van het leven te stappen, maar meer bewust te kiezen hoe ik mijn leven inricht en hoe vol ik het niet meer moet proppen. Ook niet voor de kinderen.

Vrijheid

Helaas moeten die straks wel om 8:30 op school zijn. Want je moet je in het Nederlandse systeem inpassen. Nu hebben we elke ochtend school en vanmorgen zat Aaron al om zeven uur aan zijn schoolwerk. Gewoon omdat hij wakker was en snel klaar wilde zijn. Maar soms is het pas 9 uur. Er is wel routine maar niet een knellende tijd. Soms hebben ze niet zo lekker geslapen, dan beginnen we wat later. Of we maken we een kortere dag, of gaan op zondag door. Ook prima. Dat werkt heerlijk. Ik hoef er niet steeds achteraan te zitten.

Motivatie

Ik ben straks vrijer in hoe ik mijn dag en mijn week ga inrichten. De sleutel is: het gaat niet om uur en tijd maar om de intentie over wat je die dag voor mekaar wilt krijgen. Ik was eerst bang dat als ik de dagplanning losliet, dat we niets gingen doen, maar dat bleek niet zo te zijn. We hebben daar best veel over gesproken, op het moment dat de kinderen geen zin hadden in school. Toen heb ik de verantwoordelijk teruggelegd. De vraag aan hen was; ‘wil je wel of niet volgend jaar naar het volgende schooljaar?’ Vooral Lianne heeft daarover getwijfeld. Maar toen ze allebei besloten hadden dat ze dat wilden, hadden ze een intrinsieke motivatie. Ze doen schoolwerk omdat ze dat willen. Dat is ook mijn plan, ik doe iets omdat ik het wil, en niet omdat het moet. Dat ga ik zeker integreren in het leven terug in Nederland.”