Ik had gehoopt dat ik deze column niet zou hoeven schrijven, maar het is niet anders. Jaren geleden, toen we nog met zijn tweeën de redactie voerden over het Weekblad voor Dongen, begonnen we dit avontuur. Eerst met kleine verhaaltjes over de dingen van de dag, later met steeds meer maatschappelijke inhoud. We gaven een inkijkje in ons leven en dat bleek bij veel lezers goed in de smaak te vallen.

Als ik terugdenk aan de Triangels van Ton, denk ik aan de liefdevolle verhalen over haar kleinzoon. Dat kleine lieve mannetje, waarvoor ze minimaal een dag per week zorgde en dat heel lang bleef doen. Hoewel ze niet graag auto reed, ging ze steevast richting Kaatsheuvel, ging met hem zwemmen, bezocht steden, musea en parken. Ze was een superoma!

Ze was natuurlijk ook een supercollega, anders hadden we het niet zo lang volgehouden samen. Ze was loyaal en gedreven, nieuwsgierig en integer, een beetje stug ook, maar zeker ook grappig. Gewoon Ton Zinger, die de Dongense politiek in haar hart gesloten had. Ze had haar eigen plek verworven en die wilde ze niet graag afstaan.

Toen we jong waren, stonden onze gezinnen voorop.

Dat werd voor Ton, nadat Henk overleed, nog belangrijker.

Ze verdeelde haar tijd zo goed mogelijk. Kinderen en kleinkind, weekblad, en maatschappelijk interessante bezigheden. Dat was Ton. Doelgericht en vastberaden. Haar gezondheid veroorzaakte een vervroegd, door haar niet gewenst, afscheid. Toch was het wel beter zo. Geen Triangels meer, geen politiek en zeker ook geen dingen van de dag.

Ik had haar nog heel veel mooie jaren gegund, maar het mocht niet zo zijn. Een val van de trap zorgde ervoor dat alles anders werd, en nu is het doek definitief gevallen.

Ton bedankt voor de vele mooie jaren waarin we samen gewerkt hebben en Dongenaren ook een klein inkijkje in ons leven hebben gegeven.

Lieve groet,

Jacqueline