Mijn dochter Bonnie (43) en haar man Dennis (40) zijn met mijn kleinkinderen Aaron (10) en Lianne (9) op wereldreis met hun zeilschip Enna, en zeilen een rondje Atlantische Oceaan. Ze blijven ruim een jaar weg. Kapitein Bonnie en haar broers Folkert en Jakob bezeilen de Atlantische oceaan terug, richting de Azoren.

Door Ruth Wilmans

Dag 7, 8 en 9. Heel lichte en onstabiele wind, soms windstilte, maar we zetten toch de motor uit, want we hebben al een kwart van de diesel verbruikt. Als het mogelijk is zetten we de spinnaker op. We kregen ook een ferme regenbui. En we hebben tijd voor goede gesprekken, herinneringen ophalen. Heerlijk om eens de tijd te hebben voor elkaar! De dagen beginnen op elkaar te lijken. De veranderende wind houdt ons wel lekker bezig, de wind draait soms 180 graden. Opeens is daar een scheur in een van de zeilen, omdat het met de wegvallende wind tegen de zaling is aangeslagen. De verse groenten uit de koeling zijn op. Nu wordt het pompoen en kool. Daarna uit de vriezer en als dat op is, wordt het eten uit blik.

Dag 10. In de ochtend een beetje wind en dat bouwt op naar 16 knopen. Het giet van de regen. Fijn om wat warms te eten te krijgen, wat door mijn broers gemaakt. Ik wordt culinair verwend! Maar koken in een boot die tot 20% scheef hangt is wel een uitdaging. Ik heb voor het eerst sinds maanden weer een trui en een lange broek aan. We komen steeds oostelijker en zetten de klok twee uur vooruit.

Dag 11 en 12. Een heerlijk zeildagje. Tijd om wat te poetsen. De zee heeft nauwelijks golven. Vandaag zien we veel Portugese oorlogsschepen. Dat zijn kleine kwallen die een kam als een zeiltje boven het water hebben en extreem giftig zijn. We werden ook aangeroepen door een vrachtschip; of alles ok was en te melden dat er een lagedrukgebied aankwam. Super vriendelijk! We zijn inmiddels over de helft!

Dag 13. De wind bouwt op naar 19 knopen. De zee wordt veel ruwer en dat betekent opletten als je je verplaatst door de boot. Altijd drie punten vasthouden, net als klimmen in de bergen. Door Enna’s bokkesprongen komt van slaap niet veel. Midden in de nacht maken we de zeilen nog wat kleiner.

Dag 14 en 15. We hebben met een ruim windse koers een erg onrustige nacht. De mannen zijn weer zeeziek. We nemen zo veel mogelijk rust. We vinden vaak vliegende vissen aan boord. Met de steeds maar opbouwende wind vind ik het erg spannend. Hoeveel wind en golven komen er echt? Hoeveel zeil is er mogelijk, en nodig? Omdat de golven steeds hoger worden en schuin van achteren komen, tot boven de zeewering, besluiten we hoger aan de wind te zeilen. Dat helpt om op koers te blijven. De voorspelde 30 knopen wind bleven gelukkig uit.

Dag 16 en 17. De zon schijnt, Heerlijke temperatuur. Maar de wind valt weg. We zetten de motor weer aan, dat kan omdat we al dicht bij de Azoren zijn. Er komt straks nog harde wind die ons daarheen zal duwen. We zien vandaag wel drie keer dolfijnen ronde de boot zwemmen. Ik weet zeker dat ik in de verte de fontein van een walvis zag. Maar het weer, je kunt er geen pijl op trekken.

De volgende dag is het weer een rustige zee, we varen op de motor en Jakob bakt pizza.

Dag 18. ’s Morgens is de wind al meer dan 20 knopen. Oorverdovend geraas van zee en wind, indrukwekkende golven, het is erg vermoeiend. Maar de Enna doet het prima. ’s Avonds als de mannen net in bed liggen, en ik me geïnstalleerd heb voor de wacht, krijgt Enna een enorme duw.

Ze gaat ineens zo schuin dat het zeewater de kuip in stroomt en alles wat daar ligt; kussens en een e-reader, wordt overspoelt met zeewater. De kracht van de golven trekt de ritsen van de tent aan bakboord kapot, en ik kan nog net voorkomen dat alles overboord spoelt. Enna trekt zich snel rechtop en zeilt verder, maar wij staan met trillende benen naar de ravage te kijken. We ruimen de natte spullen in de kisten en ik ga maar binnen zitten voor mijn nachtwacht. Ik zit nog vreselijk te trillen van de spanning. Gelukkig kalmeer ik en kan het vertrouwen in Enna terugvinden. Zelfs zo plat geduwd komt ze veilig overeind. De enige schade is spullen. Wij zijn veilig.

Dag 19 en 20. De wind neemt af en de zee wordt rustiger. We spoelen alle natte zoute spullen uit en we worden wel vier keer omringd door dolfijnen. Het zonnetje komt er bij en we genieten van een heerlijke zeildag. Om 7.00 uur van de volgende ochtend komen we aan op Horta op de Azoren. Missie volbracht. Wat een team! We hadden het niet willen missen maar zijn blij dat we aangekomen zijn.

Folkert zegt: ”het was fantastisch maar ik doe het nooit weer.” Straks is er het heerlijk weerzien met Dennis en de kids die naar de Azoren zijn gevlogen. Het is ook een hele opluchting voor iedereen aan wal inclusief mezelf en alle families die meegeleefd hebben. We zijn allemaal supertrots op deze prestatie van Bonnie en haar twee broers.