”Je loopt straks weer als een kievit,”, hoor ik de laatste tijd regelmatig. Na een heupoperatie ben ik aan het revalideren. De tijd ervoor liep ik beslist niet als een kievit en nu ook niet, denk ik zelf. Ik had er trouwens geen idee van, hoe een kievit nu eigenlijk loopt. Op internet staat een eenvoudige uitleg: ‘lopen als een kievit: buitengewoon vlug lopen’. Toen ik het vroeg aan een vriend van ons, beeldde hij het schitterend uit. Hij maakte een gebaar met zijn handen, alsof er een vogel op z’n gemak, maar wel zeer vloeiend, aan het lopen was. Zo dus, zo moet ik straks ook weer gaan lopen. Dat zal nog wel een tijdje duren, maar de eerste stapjes zijn gezet. Eerst nog met een rollator of met twee krukken, nu zonder hulpmiddelen elke dag een stapje meer.

Proces

Het is een heel proces, revalideren na een heupoperatie. Als je vertelt tegen mensen dat je geopereerd wordt en dat je een nieuwe heup krijgt, zegt iedereen ‘o, je bent zo weer thuis’. En dat klopt ook. In het ziekenhuis krijg je amper tijd om bij te komen van de operatie. Je bent terug op de afdeling en hup, je moet je bed al uit als je even naar het toilet moet. Amper 24 uur heb ik in het ziekenhuis gelegen. De ene dag moest ik om 13.00 uur binnen zijn, de volgende dag om 11.00 uur wist ik al dat ik naar huis mocht. Pfff, best hard werken in korte tijd.

‘Grumpy’

Net thuis viel het een beetje tegen. Het lijkt alsof je alles weer kunt, als je zo snel uit het ziekenhuis weg mag. Het enige dat ik kon, was het lopen met krukken of een rollator. Met die krukken kwam ik echt de trap thuis echt nog niet op. Uiteindelijk heb ik, onder protest, gebruik gemaakt van de traplift. Als een soort ‘Grumpy’ ging ik met dat ding naar boven en benden. Van boven naar beneden maakt Grumpy het meeste lawaai, in de bocht van de overloop naar de trap. Wat voor geluiden je dan hoort, kan ik hier niet beschrijven, maar het klinkt een beetje als een filmfiguur uit ‘In de ban van de ring’. Best eng, maar op een gegeven moment wen je er aan. Inmiddels maak ik soms nog dankbaar gebruik van Grumpy.

Geweldig

Fijn was de thuiszorg (inmiddels heb ik die niet meer nodig), die ik geregeld had voordat ik geopereerd werd. Nog fijner was het project waar ik aan mee mocht doen, Langer Actief Thuis (LAT). Naast zorg kreeg (en krijg) ik ook fysiotherapie en ergotherapie. Geweldig. Ik ben nu vooral blij met de fysiotherapeut, die aan huis komt. Ik moet wel hard werken van hem, maar het is een prettige persoon om mee te werken. De ergotherapie is een ander verhaal.

Vreemd ding

De ergotherapeute kwam op een gegeven moment meekijken bij de zorg die ik kreeg. Zij had een vreemd ding bij zich, wit, met klittenband. Geen idee wat het was. Dat hoorde ik later. De therapeute keek kritisch mee naar het werk van de verzorgende. Wat bleek? Zij deed teveel voor mij. Heel veel dingen kon ik zelf doen, zei de ergotherapeute. Maar ik deed al zoveel zelf, vond de verzorgende. Dat klopte wel, maar mijn shirt kon ik best zelf aandoen, zonder dat de verzorgende dat aan mij gaf (op de juiste manier, zodat ik niet hoefde na te denken wat de voorkant en de achterkant was. En de verzorgende kon ook best buiten de badkamer gaan staan, terwijl ik bezig was met mij aankleden. Ik vond het echter net zo gezellig dat zij in de badkamer bleef om praten. Dat praten kon ook wel vanaf de gang. Oké, vanaf die dag werd de zorg anders en minder gezellig. Ik was er toch nog steeds heel blij mee!

Sokken

Ik kwam er ook achter wat dat vreemde witte ding met klittenband was: een ding om sokken mee aan te kunnen trekken. Omdat ik al een tijdlang niet kon bukken en niet bij mijn voeten kon om sokken aan te doen, draag ik al een hele tijd geen sokken, ook niet in de winter. De vraag of ik sokken had, kon ik bevestigend beantwoorden. Maar, zo probeerde ik: ‘ik draag al een hele tijd geen sokken, ook niet in de winter’. Natuurlijk heb ik wel sokken, een hele la vol zelfs. Op het moment dat de vraag over de sokken werd gesteld, was het dertig graden! De sokken blijven me achtervolgen. En nee, ik draag nog steeds geen sokken. Misschien dat ik komende winter zelf mijn sokken weer kan aantrekken, zonder dat ik daarbij hulp nodig heb.

Iwan

Hopelijk mag ik binnenkort weer zelf gaan wandelen met Iwan. Hij is nu al acht weken weg. Soms komt hij even langs, maar hij moet thuis weer wennen. Hij wordt super verwend bij zijn peettante en peetoom, Het lijkt een beetje op logeerpartijtjes van kinderen, die worden ook altijd verwend op hun logeeradres. Hoewel ik Iwan mis, ben ik superblij dat peettante en peetoom op hem passen. Ik had het niet beter kunnen wensen, zo’n oppasadres voor Iwan. Daar ben ik echt superblij mee! En ik moet gewoon nog even geduld hebben, dan loop ik zelf weer, al dan niet als een kievit, met of zonder sokken, door Dongen met Iwan! Fijne zomer!