Op 4 oktober was het Dierendag. Een dag waarop de dieren in het zonnetje gezet worden. Voor mijn hond Iwan is het eigenlijk elke dag dierendag: hij krijgt lekker veel aandacht, gaat regelmatig mee wandelen en mag ook zo nu en dan gaan logeren bij zijn peettante en peetoom. Voor Iwan is er geen speciale dierendag nodig. Zelf had ik nog niet zo lang geleden ook een ‘dierendag’. Die mooie nazomer-zondag stond bijna helemaal in het teken van dieren. Natuurlijk op de eerste plaats Iwan. Een wandeling met hem is één van mijn vaste ochtendrituelen. Zo ook die zondag.

Paarden

Daarna stonden andere dieren in de hoofdrol, namelijk paarden. Mensen die mij kennen, weten dat ik niet zo gecharmeerd ben van paarden, maar… alles voor het Weekblad. Dus ik stapte ’s morgens op een karretje met een paard ervoor. Er stond een aantal karretjes met paarden klaar voor vertrek. Eerst werd er nog even koffie gedronken. Daarna werd het sein voor vertrek gegeven.

Doodsangsten

Ik kreeg een plaatsje op een karretje met een pony ervoor en een jonge menster. De pony had er echt zin in. Toen de groep mocht vertrekken, sprong hij met zijn voorbenen de lucht in. Gelukkig hield ik mij stevig vast, anders was ik al meteen uit het karretje gevallen. Ik stond doodsangsten uit. Pfff, wat een begin van de dag. Gelukkig had de menster de pony snel in bedwang. Omdat zij alle aandacht nodig had om haar pony in bedwang te houden, heeft zij mijn gegil (tenminste ik denk dat ik gegild heb) gelukkig niet gehoord.

Natuur

Het was een prachtige rit door de omgeving van Dongen. Op de route stonden Schotse Hooglanders te kijken wat wij in hun leefgebied kwamen doen. De paarden reageerden niet of nauwelijks op de Hooglanders en de Hooglanders niet op de paarden. Weer een hindernis genomen. Het was fijn om in de natuur te zijn, op zo’n mooie herfstdag. Wat is de omgeving van Dongen toch mooi, eigenlijk. Zachtjesaan kon ik me voorstellen waarom mensen het leuk vinden om met een paard, al dan niet met een kar erachter, te gaan rijden. Het geeft rust, je kijkt op een andere manier naar de omgeving, echt bijzonder.

Soep

Na een rit van meer dan een uur, was er een tussenstop. Tijd voor een kopje soep en een praatje. Gaaf eigenlijk om zo, aan de rand van een weiland, in de zon, te genieten van een kopje soep. De paarden gedroegen zich voorbeeldig en bleven (gelukkig) rustig staan. Na de pauze ging de groep weer verder. Ik ben afgehaakt, tijd om rust te geven aan mijn spieren. En om bij te komen van de ervaringen van die ochtend. Toen de menster vertelde dat zij blij was dat de kar niet gekanteld was, schrok ik toch wel even. Ik zag mezelf al in het ziekenhuis liggen voor weer een nieuwe heup. Maar dat is doemdenken, er is niks vreselijks gebeurd die dag. Terug thuis kwam ik meteen in de drukte van de wielerronde terecht. Bijna een cultuurschok!

Hoofdje

Omdat het prima weer was, hebben we ‘bij ons aan de overkant’ nog even op het terras gezeten. Grappig om te zien dat de kinderen die meededen aan de dikke bandenrace, zo klein waren dat ze, zelfs op hun fietsje, niet met hun hoofdje boven de heg uitkwamen. En, aan het einde van de middag, was het natuurlijk weer tijd voor een rondje met Iwan. De wielerronde was inmiddels voorbij, alles was al bijna opgeruimd. En het was weer stil op straat.

Labrador

Ik liep één van de lievelingsrondjes van Iwan. Op een gegeven moment kwam er ineens een jonge zwarte Labrador op ons afgerend. Hij wilde met Iwan spelen. Niet zo’n goede plek, midden op straat. Ik probeerde de hond over te halen om naar huis te gaan, maar hij begreep het commando ‘naar huis’ niet. De hond liep wel vrolijk verder, stak de straat over en ging aan een heg snuffelen. Daarna ontdekte hij Iwan weer en rende de straat over. Een auto die aan kwam rijden, raakte hem gelukkig net niet. De auto daarachter stopte.

Kordaat

De vrouw die uit de auto stapte, pakte de Labrador kordaat bij zijn halsband, ze pakte een riem uit haar auto en gaf de hond het commando ‘zit’. Hij deed het braaf en ik moest wel lachen, want Iwan ging ook maar zitten op dat commando. Het natuurlijke overwicht van de vrouw verbaasde mij en oogstte bewondering. Wat mooi om te zien. De drukke hond durfde niet meer druk te zijn, maar bleef rustig naast de vrouw zitten. Zij praatte tegen hem en zei dat hij braaf was. Dat stond hem wel aan, denk ik, want hij bewoog bijna niet meer.

Gelukkig!

Na even gekeken te hebben of er misschien iemand een ontsnapte hond kwam zoeken, belde de vrouw de Dierenambulance. Die zou vanuit Breda naar Dongen komen. Intussen kwamen er verschillende mensen langslopen. Misschien was de hond van één van hen? Helaas niet. Uiteindelijk kwam er een jong stel aan. Op de vraag of zij wisten van wie de hond was, antwoordden zij bevestigend. De man wist zelfs de naam van de hond en de zwarte Labrador luisterde ook naar zijn naam. Gelukkig!

De vrouw die de hond aan de riem had gedaan en hem gekalmeerd had, liep met het stel naar het huis waar de hond ontsnapt was. Rustig wandelde ik met Iwan naar huis op deze speciale dierendag. Eind goed al goed.

Natuurlijk overwicht

Nog even dit: ik vroeg mij af waar het natuurlijke overwicht vandaan kwam van de vrouw. Op haar auto zag ik haar naam staan: zij is dierenarts. Dat verklaarde alles. Een dag later heb ik haar een mailtje gestuurd. Ik weet nu hoe de hond heet en waar hij woont, voor het geval hij nog eens ontsnapt.