Trainer Nick van Vugt was niet te benijden voor en tijdens de wedstrijd in Den Hout. Diverse blessures en spelers die niet fit aan de wedstrijd begonnen of in de wedstrijd geblesseerd raakten, maakten de spoeling erg dun. Maar erger was misschien wel dat het team was vergeten dat er bij iedere wedstrijd vanaf het begin af aan strijd en energie nodig zijn om resultaat te halen. De eerste helft was zwak en inspiratieloos. Veel te grote ruimtes werden weggegeven, waardoor Irene’58, wat toch ook geen hoogvlieger is, naar hartenlust kon voetballen. Na elf minuten was het dan ook al raak. Een Irene-speler kreeg te veel ruimte om lekker uit te halen voor de 1-0.

Na een half uur spelen de eerste echte kans voor Olympia. Een sublieme pass van Jochem Vogels zette Joep Mols voor de keeper. Maar bij het omspelen van de keeper maakte Joep een vreemde beweging waardoor de kans was verkeken en hij bovendien geblesseerd raakte, waardoor hij zich later moest laten wisselen. Deze situatie werd nog zuurder toen Irene kort erna, na zwak verdedigen, de 2-0 kon maken. Typerend voor de eerste helft was dat Irene bijna de 3-0 maakte, nota bene direct uit een corner van Olympia.

In de tweede helft moest er duidelijk uit een ander vaatje worden getapt. Onder aanvoering van Espen Voskuil leek dit ook te lukken. Olympia creëerde een paar kansjes maar kon de aansluitingstreffer niet produceren. Het leunende Irene liet zien hoe scoren werkt en maakte, na bijna een uur spelen, de onoverbrugbare 3-0. Espen Voskuil stopte bij de aftrap al zijn gif, frustratie en natuurlijk zijn traptechniek in een goal vanaf de middellijn. Zijn strakke bal zeilde over de niet eens zo heel ver voor zijn doel staande keeper voor de 3-1. Werkelijk een werelddoelpunt! Even leek Olympia hierdoor op te staan in de wedstrijd, maar de genadeklap van de 4-1 viel ook weer snel.

Alles bij elkaar een slechte generale voor de ”canalside derby” tegen DVVC volgende week. Hopelijk lukt het het team om dan fit en strijdbaar aan de aftrap te staan.