Christina Dilven-van den Bosch is een tevreden vrouw. Op 4 maart 2024 is ze honderd jaar oud. Ze viert het die zondag met haar familie en een dag later met haar buren en het personeel van het St.-Franciscus verzorgingstehuis in Gilze, waar ze nu woont. Ze ziet niet meer goed, maar heeft nog veel plezier in haar leven. “Ik heb het heel erg naar mijn zin gehad. Ik wil ook wel 106 worden zoals iemand anders hier”, zegt ze. “Zolang ik nog goed gezond ben, tenminste. In Dongen ben ik geboren en opgegroeid. Ik heb er graag gewoond. Ik zou graag willen weten of er in Dongen nog mensen leven, die ik ken van toen ik op de mulo zat.”
Door Ruth Wilmans
Christina van den Bosch was de oudste van 4 zussen, dochter van Antoinette Maas en Adrianus van den Bosch, aannemer op de Heuvelstraat 34. Ze zat bij de nonnen op de basisschool en later op de mulo voor meisjes, bij de ingang van de Bolkensteeg. Daarna werkte ze bij de coöperatie van oom Koos op kantoor. “Ik had een heel gelukkige jeugd. Ik herinner me dat ik vaak ging schaatsen op ondergelopen land, samen met mijn vader. Toen het oorlog werd, was ik 16. Ik was alleen thuis met mijn zusje. We zagen de Duitse militairen langs ons raam lopen en dat was best heel indrukwekkend.”
Fietsen en trouwen
De eeuwelinge vertelt dat ze in haar jeugd bevriend was met Ellie van Alphen, een protestants meisje, dat met de bus naar Breda ging om daar naar een protestantse school te gaan, want als protestants meisje ging je niet naar een katholieke school dichtbij. “Maar ik ging wel elke dag met haar mee en zette haar af bij de bus. Op die manier onderhielden wij een fijne vriendschap. Ik ben best vrij opgevoed. Het was gezellig thuis en ik mocht veel van mijn lieve moeder. Ik fietste bijvoorbeeld vaak met Trees Dilven, die in Rijen woonde en ook de dochter van een aannemer was, mee naar Rijen en fietste dan alleen terug. Bij Trees ontmoette ik mijn man Tonny, de broer van Trees. We trouwden en kregen vier kinderen. De huizenproblematiek was hoog: we moesten eerst in Rijen inwonen bij mijn schoonouders. In die tijd heeft mijn man een huis gebouwd en daar heb ik lang gewoond.”
Ups en downs
Mevrouw Dilven was astmatisch en had moeite met het verzorgen van haar kinderen, maar had daarvoor hulp in de huishouding. Ze werd al op 56-jarige leeftijd weduwe, en heeft toen nog lang een relatie gehad met Jack Gillis, haar zwager. Zij kon zich gelukkig financieel veel veroorloven, hoefde niet te werken en hield zich bezig met het bestuur van het Vrouwengilde. Ze volgde veel kookcursussen, want ze was dol op koken. Vooral lekker pittig Indisch was haar favoriet.
Mijn auto, mijn vrijheid
“Zodra ik kon, kocht ik mijn eigen auto. Vanaf dat moment reed ik overal naartoe, en dat was bijzonder in die tijd. Ik ging alleen naar de slager in Breda, en dronk daar een kop koffie bij de slagersvrouw. Mijn zoon reed wel eens mee. Hij nam het stuur over, want we gingen toch wel ver weg, hij was zeker bang dat ik een verkeerde weg insloeg. Het is best lastig dat ik nu geen auto meer kan rijden, want ik heb dat heel graag gedaan. Maar ik ben een tevreden mens. Ik heb veel contact met mijn kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen. Ze komen vaak, we zijn heel close. Daar ben ik erg gelukkig mee.”
De eeuwelinge zegt dat ze vaak aan haar vriendinnen uit de tijd van de mulo denkt. “Jo Maas of Annie Andries. Zijn ze nog in leven? Misschien zijn er nog anderen uit mijn schooltijd. Zouden ze willen contact opnemen? Dat kan het beste met mijn dochter: Tonny Dilven, telefoon 06 33961128 of op e-mailadres tonny4907@gmail.com. Dat zou geweldig zijn!”
Kader
Ben jij honderd jaar oud of ken je iemand die deze bijzondere mijlpaal heeft bereikt? We zijn op zoek naar eeuwelingen om hun verhalen en ervaringen te delen. Of het nu gaat om herinneringen, advies of gewoon een inspirerend verhaal, we willen het graag horen! Neem contact met ons op als je wilt bijdragen aan het delen van deze buitengewone levensverhalen, via dongen@emdejong.nl