Een bijzondere koffiepauze vrijdag voor de vrijwilligers die aan het werk waren bij DVVC. Voorzitter Carla van Delft vroeg iedereen om even koffie te komen drinken. De reden hiervoor? Carla wilde Jan Kuijpers in het zonnetje zetten, omdat hij zeventig jaar lid is van DVVC.

door Lia van Gool

Worstenbroodje

De jubilaris werd door Piet met een fluitsignaal geroepen om even met zijn werk op te houden. Jan was op één van de achterste velden op het complex bezig met het trekken van lijnen. Hij nam de tijd om naar de bestuurskamer te lopen. “Wij zijn hier niet zonder reden”, begon Carla van Delft haar toespraakje voor Jan Kuijpers. “Jan, jij bent deze week zeventig jaar lid van onze club.” Omdat mannen meestal niet van taart houden, was er voor iedereen een heerlijk warm worstenbroodje.

Nuchter

Jan bleef, zo op het eerste gezicht, nuchter onder de mooie woorden die hij te horen kreeg. “Zeventig jaar lid blijf je vanzelf. De tijd vliegt voorbij”, vond hij. Jan Kuijpers is één van de mensen die veel doet voor DVVC. Net zoals trouwens de mensen die al jarenlang op allerlei plaatsen oud papier ophalen voor de club. De grapjes vlogen over de tafel heen, er werd volop gelachen, vooral toen iemand zei dat Jan het alleen maar zeventig jaar vol had gehouden ‘dankzij de leuke collega’s’ van de club. Voor Carla van Delft is het jubileum van Jan Kuijpers een bijzonder jubileum. “Je komt het nergens tegen, dat iemand zeventig jaar lid is van een club. Wij gaan dat later dit jaar nog eens extra vieren, als ook andere jubilarissen gehuldigd worden.”

Energie

Naast het vele werk dat Jan voor DVVC doet, is hij een enthousiast wandelaar. Hij loopt regelmatig lange afstanden. “Jij loopt altijd hard”, zeggen mensen tegen mij. “Maar ik kan niet anders. Als ik zachtjes loop, dan doe ik dat omdat ik met ‘ons Ans’ (de echtgenote van Jan), naar de bloemetjes moet kijken onderweg.” Het is bijna bewonderenswaardig hoeveel energie Jan heeft op zijn leeftijd (hij is 81 jaar). Zelf blijft hij ook daar nuchter onder. “De ene heeft geluk en de andere pech. Het komt zoals het komt. En als ze tegen mij zeggen ’ze vinden jou wel eens in de polder’, dan is dat zo.” Jan heeft een goede gezondheid en daar is hij blij mee. “Mijn vrouw kan goed koken en zij kookt ook lekker én gezond. En ik eet alles op.”

Humor

Op de grapjes die door zijn collega’s gemaakt worden, reageert Jan soms een beetje mopperend, maar met een flinke dosis humor. “Leuke collega’s? Ik heb veel van jouw opmerkingen gehouden, Geert”, zegt Jan tegen één van hen. “Toneelstukjes opvoeren kan iedereen. Ik zeg gewoon waar het op staat”, gaat hij verder. “Als mensen gelijk hebben, krijgen ze gelijk, anders moeten ze mij overtuigen.”

Shagje

In zijn werkzame leven was Jan chauffeur bij Sprangers Diepvriesunie. “Ik kon op mijn negenenvijftigste in de VUT, dat was in februari 2002. Ik ging er op vrijdag weg. Na één week moest ik mijn vrachtwagenrijbewijs verlengen. Dat heb ik niet gedaan. Anders zouden ze me misschien nog wel eens bellen voor een ritje op zaterdag. Maar daar is de VUT niet voor uitgevonden.” En weg is Jan, om even ‘bij z’n maten koffie te drinken en een shagje te roken’. Daarna gaat hij weer aan het werk.

Robotmaaier

“Kijk, hier op de app kan ik zien waar de robotmaaier bezig is, hij heeft nu even rust”, zegt Jan, terwijl hij in een schuurtje aan het rommelen is. “Ik merk die zeventig jaar niet. Ik heb één jaar bij Dongen gevoetbald, toen ik tien was. Op m’n elfde ben ik bij DVVC gaan voetballen.” Jan stopte met voetballen in 1973 en werd leider bij ‘het eerste’. Ook was hij een aantal jaren bestuurslid, vanaf 1992. “Jan Oomens heeft mij daarvoor gevraagd. Aan de overkant was een café en die mensen wilden DVVC overnemen. Dat is niet gebeurd.” Na 24 jaar in het bestuur, is Jan gestopt. “Ik heb geen 25 jaar volgemaakt, stoppen is stoppen.”

Recht

Al pratend loopt Jan terug naar het veld waar hij bezig was met het trekken van lijnen. “Ik heb dat indertijd van Piet geleerd. Nu vragen scheidsrechters wel eens aan mij of ik die lijnen trek met GPS, zo recht zijn ze.” Nee, de rechte lijnen trekt Jan zo op het oog, want ‘iedereen heeft recht op een goed veld’, vindt hij. “De lijnen moeten recht zijn, anders heb ik er de pest in. Ik doen dat op gevoel, zo met het oog.” Dan laat Jan zien hoe hij de lijnen trekt. Eerst pakt hij een touw, dat hij (loodrecht) op de plaats legt waar de lijn moet komen. Dan pakt hij de machine waarmee hij de lijnen trekt. Zonder op of om te kijken, in een rap tempo, loopt Jan door. De kalklijnen verschijnen prachtig recht op het groene gras.

Bloemen

“Ans vroeg vanmorgen aan mij of iemand iets gezegd had over het feit dat ik zeventig jaar bij de club ben. Ik zei toen dat ik niks had gehoord.” Natuurlijk is er aan dat jubileum gedacht. Jan kan, na zijn werkzaamheden, een prachtige bos bloemen meenemen voor zijn Ans. Natuurlijk is het laatste woord aan Jan: “Ik doe alles voor de club!”