Lunch op een terras. Man en ik kijken naar een papa en mama met twee dochters een paar tafeltjes verderop. De dochters noem ik even Lente en Vlinder. Zij heten anders, maar hun namen dekken voor deze gelegenheid even de lading. Allebei hebben ze een roze stepje, zoals dat hoort als je vier en vijf jaar bent. Ook zoals het hoort hoeven deze twee niet naar hun permissieve ouders te luisteren omdat zij dat nooit hebben geleerd. De stoere merkkleding van de kids is slechts afleiding voor hen die willen geloven dat hier sprake is van enige pedagogiek. Papa woont in zijn telefoon, dus alleen mama roept de meiden soms met tegenzin tot de orde. Voor de vorm dan, want Lente en Vlinder doen gewoon lekker wat ze willen, wat mama heel goed (lees makkelijk) vindt.

“Pas op Lente, niet doen!” roept mama een beetje. Lente reageert niet en klimt onverstoord verder in de plantenbak waar een palmboom groeit. “Mamamama! Kijk! Ik ga in de boom klimmen.” “Nee, nee, beter van niet.” Zegt mama lauwtjes, en ze nipt van haar ijsthee. Ondertussen racet Vlinder met haar roze stepje tussen de tafels en stoelen door. Voor haar is het van geen belang dat er ook nog andere mensen zitten. “Mamamama, ik ben de Barbieracer!” “Even uitkijken Vlinder, niet vallen.” Vlinder zonder oortjes. Zij raakt met het stuurtje hard de elleboog van een vrouw “Auw!”. De vrouw wrijft over de pijnlijke plek. Mama kijkt even over haar glas ijsthee. Haar wenkbrauwen zeggen “O..”, en dat is het. Nooit je kind iets verbieden, tenzij je er zelf last van hebt.

Lente strooit nog even kwistig de bodembedekking van de plantenbak in het rond en op de tafels voordat ze eruit valt. “Mamamama, ik ben gevallen!” Tegelijkertijd is een eindje verderop Vlinder met haar step tegen een paaltje gereden en neergekletterd. “Mamamamaha!” Allebei krijsen ze de hel naar boven. Het immense gillen valt als een blikken plaat over het terras. Jemig wat een volume, hier krimp ik nou van. We hebben gewoon mazzel dat het geluid weg kan omdat we buiten zitten.

Mama staat maar eens op. Zij brengt Lente naar hun tafel. Lente, die waarschijnlijk voor altijd zal huilen omdat mama geen kussentje voor haar klaar legde voordat ze viel. Daarna steekt mama diagonaal het terras over en brengt Vlinder ook weer terug naar haar plaats. Vlinder die haar mama waarschijnlijk voor altijd luidkeels zal geven omdat die stomme step tegen dat stomme paaltje reed.

En waar is de papa in dit verhaal? Papa zit, nog steeds druk met zijn telefoon, in zijn eigen cocon. Mama vraagt op verwijtende toon of hij ook niet even had kunnen kijken. Zegt hij: “Maar hé, ik werk de hele week hè, nu heb ik weekend.”

Blijven dromen dat alles vanzelf gaat.

Maar ik weet dat er op dit terras meer mensen zitten die geen vraagtekens meer over hebben.