In februari 2013 werd onze Labrador-pup Iwan geboren. Hij kreeg die naam omdat hij een Russische opa had in zijn stamboom. Omdat onze drie eerdere honden Boris heetten, moesten we een andere Russische naam verzinnen. Dat werd Iwan, met, vooral in de eerste jaren, de toevoeging ‘verschrikkelijke’.
Net in het jaar dat Iwan in ons leven kwam, was er in het nieuws dat mensen vaak geen voorzieningen treffen voor hun huisdier als er iets met de eigenaren gebeurt. Dat zette ons aan het denken. Toevallig moesten wij dat jaar ook ons testament aan laten passen. Een toenmalige collega van mij was een vriendin geworden. Bovendien was zij (en is zij nog steeds) gek op onze Iwan. Zij ging bijna elke week mee op bezoek, toen Iwan nog bij de fokker was. Het leek daarom bijna vanzelfsprekend om haar en haar partner te vragen of zij voor Iwan zouden willen zorgen, als wij dat niet meer zouden kunnen. En dat wilden zij. Zo had onze Iwan ineens een peettante en peetoom. Zij werden, in feite, de tweede ‘baasjes’ van Iwan.
Als wij een keer op vakantie wilden, of als Iwan eens wilde gaan logeren, dan ging hij naar Tilburg. Het petekind vertrok steeds met veel plezier, zonder nog één keer naar ons om te kijken, naar zijn logeeradres: een flat in Tilburg-Noord, zes hoog. Hoewel Iwan in zijn jonge jaren (en nu nog steeds) soms best wel voorzichtig was met sommige dingen, vond hij een lift geen probleem. Hij stapte vrolijk in de lift, zag zichzelf weerspiegeld in de achterwand, vond dat prima en hij ging naar boven. Toen hij een paar keer op zijn logeeradres geweest was, wist hij het. Als wij de hal binnenkwamen om op bezoek te gaan, liep Iwan rechtstreeks naar de lift die klaarstond. Als we moesten wachten, hoorde hij (natuurlijk!) als eerste in welke lift hij in moest stappen. Als hij op de zesde etage uit de lift stapte, wist hij, zonder enige twijfel., welke kant hij uit moest. Wat hebben wij gelachen toen hij een keer, tijdens een logeerpartij, al in z’n eentje de lift in was gestapt om naar beneden te gaan. Gelukkig zag de huismeester dat op tijd. Die verijdelde het plan van Iwan!
Iwan denderde over de galerij, maar stopte altijd even om te kijken of er brokjes op de vensterbank lagen bij de buurvrouw. Dan stormde hij naar zijn peettante die al in de deuropening stond om hem op te vangen. Zij was dan nummer één. Dat veranderde als haar partner thuiskwam van zijn werk. Oké, peettante kwam op de eerste plaats, als peetoom niet thuis was. Waarom? Peetoom kookt altijd. Iwan staat dan met z’n neus bij de keukendeur, of hij zit soms in de keuken. Per ongeluk valt er wel eens iets op de grond voor Iwan. Hoezo per ongeluk?
Het grappige is dat eigenlijk al meer dan elf jaar twee levens leidt. Vindt hij in het in Dongen vreselijk om zelfs door een plas te lopen (als pup deed hij dan zijn pootjes omhoog en schudde die uit omdat ze nat werden), in Tilburg veranderde hij in een water-monster. Niets ging hem te ver: zwemmen in een sloot, of in het kanaal. Hij vond het allemaal prima. En dat vindt hij nog steeds.
De logeerpartijen waren meestal als wij op vakantie gingen. Er werd geen vakantie besproken zonder overleg vooraf met peettante en peetoom. Als zij geen tijd hadden, pasten wij de datum waarop wij met vakantie gingen aan. Geen probleem, want alleen bij zijn peetouders mocht Iwan logeren tijdens onze vakanties. En altijd ging het goed. Tenminste, bijna altijd.
Eén keer zouden de peetouders Iwan bij ons thuis brengen op de laatste dag van de vakantie. Vreemd was dat we die dag geen berichtje hadden gekregen van de peettante. Heel voorzichtig belde zij de volgende dag dat zij Iwan thuis kwam brengen en dat wij niet moesten schrikken. Wat bleek? Iwan had een hot-spot (een ontsteking die, als er geen behandeling volgt, naar binnen kan slaan en een hond heel ziek kan maken). Tante was bij de dierenarts geweest, die Iwan zonder enige bedenkingen, voor een groot deel kaal had geschoren om hem te kunnen behandelen. Hij zag er verschrikkelijk uit. Bijna huilend stond peettante voor de deur met een bedeesde Iwan. Wij waren verbaasd, wat was er toch gebeurd? En waarom hadden wij niks gehoord? Wat bleek? Peettante en peetoom dachten dat wij boos zouden zij om wat er gebeurd was. Maar wij waren juist blij dat zij adequaat hadden gehandeld. Zij hadden de meeste problemen gehad in het begin met de verzorging van onze Iwan. Wij hoefden alleen maar af te maken waar zij mee begonnen waren. Gelukkig kwam alles goed.
Het grootste drama was ongetwijfeld de lange logeerpartij van Iwan toen ik een nieuwe heup kreeg. Hij bleef ongeveer tien weken bij zijn peettante en peetoom en hij vond het thuis helemaal niet leuk meer. In zijn afwezigheid hadden wij andere meubels gekocht en Iwan vond dat helemaal niks. Tijdens een avondje, toen ik hem nog niet uit mocht laten, had peetoom Iwan naar huis gebracht. Hij heeft de hele avond liggen wachten tot hij weer mee kon naar Tilburg. Wat een drama! Gelukkig ging het, na een korte periode van, letterlijk, thuiskomen, weer helemaal goed.
Het verhaal over Iwan kan wel een hele krant vullen. Helaas kan dat niet. Dit is een eerbetoon namens Iwan aan zijn peettante en peetoom. Wij zijn zo blij met al datgene wat zij voor ons doen. Echt geweldig. Zij staan altijd voor ons klaar als wij hulp nodig hebben voor Iwan (en niet alleen dan trouwens). Zij verzetten hun eigen afspraken, als dat kan, passen op, gaan mee naar de dierenarts, echt super.
Iwan is, als hij in Tilburg is, trouwens echt onderdeel van de woongemeenschap in de flat. Vooral toen hij er zo lang heeft gelogeerd. Toen hij na al die weken weg was, kreeg peettante regelmatig de vraag waar Iwan was. Zij heeft het dan ook vermeden om hem al weer heel snel mee te nemen om te logeren, bang dat ze teveel aan hem zou wennen en dat zij hem teveel zou missen als hij weer weg was.
Wij hopen dat wij nog jarenlang kunnen genieten van onze Iwan en van zijn peettante en peetoom. Omdat Iwan jullie natuurlijk geen cadeau kan geven, hebben wij dit bedacht als cadeautje van Iwan. Lieve peettante en peetoom een dikke knuffel van ons allemaal. Hans en ik zijn gek op jullie, maar onze Iwan nog meer!