Er is weer een jaar voorbij: 366 dagen. Dagen, waarop van alles gebeurde, zowel tijdens het schrijven voor het Weekblad Dongen als privé. Wat kan er veel in één jaar. Het is dan ook lastig om terug te kijken op het afgelopen jaar. Hoogtepunten waren er natuurlijk wel, maar een top drie maken is bijna niet te doen. Daarom doe ik dat dan ook niet.
Dit jaar is een aantal gesprekken wel in mijn hoofd blijven hangen. Zoals de interviews met Antoinette der Kinderen, die meedeed aan de Wereldkampioenschappen Coastal Rowing. Wat een bijzondere gesprekken waren dat met een gedreven sportieve vrouw. Het was echt een gouden tip die ik kreeg van een vriendin van Antoinette! Ook mooi was het interview met Kelly van Zon, die een gouden medaille behaalde tijdens de Paralympische Spelen in Parijs. Een topsporter in hart en nieren.
Ook bijzonder was het interview met Bert Bremer, die bloemen neergelegd had bij het kanaal, om te herdenken dat een aantal familieleden van hem doodgeschoten zijn door de Duitsers, nu tachtig jaar geleden. Het meest bijzondere was dat ik, toen het verhaal in de krant was gepubliceerd, een bos bloemen kreeg van de heer Bremer. Ik was echt geroerd door dit gebaar. Maar eigenlijk had ik die bloemen helemaal niet verdiend. Waarom niet? Ik had de naam van de heer Bremer verkeerd geschreven: Bremen in plaats van Bremer. Hij vond echter dat ik de bloemen wél verdiend had. Ik heb de bloemen daarom toch geaccepteerd en ik heb er weken van genoten.
Als je zo terugkijkt op een jaar, zie je dat er veel gebeurt in Dongen. En nee, je kunt niet overal bij zijn. Soms is het echt jammer dat dat niet lukt! O ja, we kregen in juni 2024 een nieuwe burgemeester, Hans Slagboom. Het was druk bij zijn installatie. Tijdens die ceremonie had ik een plaatsje gekregen naast de secretaresse van Hans Slagboom, toen hij in Moerdijk gemeentesecretaris was. En, toeval bestaat niet, ik had haar een jaar geleden geïnterviewd tijdens de Vaartse Oldtimerdag. Zij reed toen op een Solex. Na de installatie van de burgemeester liet zij mij een foto zien, het bewijs: ik stond op die foto terwijl ik haar vragen stelde. De Vaartse Oldtimerdag is trouwens ook elk jaar een evenement waar ik erg van geniet, het is steeds weer een feestje om naar toe te gaan. Het was trouwens in die beginperiode van het burgemeesterschap van Hans Slagboom alsof ik hem aan het stalken was (op een goede manier dan). Ik had al een interview met hem op zijn tweede werkdag en ook de weken daarna kwam ik hem heel vaak tegen.
Genoten heb ik, meestal, van de raadsvergaderingen. Ook in de raadzaal gebeurde van alles. Soms was de sfeer en de temperatuur warm in de zaal, soms was de sfeer ijskoud en paste de temperatuur zich aan, zo leek het. Grappig is dat je meestal aan het begin van de vergadering al merkte hoe de sfeer zou worden. Speculaties die over de duur van de vergaderingen werden gemaakt aan het begin, waren meestal fout.
De verhalen die ik hoor als mensen zestig jaar getrouwd zijn, zijn altijd leuk. In het begin van mijn Weekblad-periode ging ik, met burgemeester, medewerkers Kabinetszaken en fotograaf op bezoek bij de bruidsparen. Dat was altijd best gezellig. Jammer genoeg is dat nu niet meer zo: de burgemeester gaat nog steeds met de medewerkers Kabinetszaken en fotograaf naar de mensen die zestig jaar getrouwd zijn en ik maak een aparte afspraak. Dat was even wennen in het begin. Nu merk ik dat die gesprekken, zonder het hele gezelschap om je heen, toch ook wel erg leuk zijn. Leuk om te vertellen is dat ik begin november naar het zestigjarig huwelijk ging van Jan en Corrie Blijlevens ging. Dat was het laatste zestigjarig huwelijk van het jaar 2024. Deze week was ik bij Nico en Corrie Blijlevens, die ook zestig jaar getrouwd waren, het eerste zestigjarig huwelijk van 2025. Jan en Nico zijn tweelingbroers. Hoe bijzonder is dat?
In 2024 was ik twee keer in tien dagen tijd op een kerkhof. En dat op een tijdstip dat je meestal niet op een kerkhof komt, in het donker, ’s middags rond een uur of vijf. De eerste keer was tijdens de Lichtjesavond op de Kremer. Een bijzondere avond. Het kerkhof is dan verlicht met fakkels en er staan vuurkorven. Bezoekers lopen met lichtjes over de donkere paden om lichtjes te plaatsen bij de graven van hun dierbaren. Het andere bezoek aan een kerkhof is een traditie geworden op Kerstavond: het aansteken van lichtjes bij de oorlogsgraven op het kerkhof aan de Bolkensteeg. Dat gebeurt ’s middags tussen vijf en half zes (ongeveer). De ene keer is het al echt donker, dit jaar schemerde het nog een beetje. Het lijkt een beetje vreemd en luguber, om op dat tijdstip op een kerkhof te staan. Maar de sfeer is bijzonder, als wij met het kleine groepje bij elkaar komen met de lichtjes. Vorig jaar waren we echt héééél erg nat van de regen die maar bleef aanhouden. Gelukkig was het dit jaar droog. Op 24 december 2025 zijn wij er weer.
En zo kan ik nog pagina’s lang doorgaan met vertellen over bijzondere gebeurtenissen in het jaar 2024. Maar ik stop ermee. En ja, ik weet dat het nu alleen over het Weekblad Dongen ging en niet over dingen die ik privé meemaakte: die zaken komen weer in een volgende aflevering van ‘Nog even dit’.
Voor nu wens ik iedereen een heel mooi 2025 toe. En hoe het jaar ook verloopt, één ding is zeker: het jaar eindigt op 31 december 2025. Geniet van het leven!